Goud en wat blinkt

Morgen begint het grootste jaarlijkse Vastgoedevenement van Nederland, de Provada. Meer dan 20.000 collega’s, actief in onze markt, zullen gedurende drie dagen met elkaar van gedachten wisselen en informatie delen. De gehele RAI in Amsterdam puilt dan uit van de standhouders die hun waar tonen. In mijn ogen een must voor elke professional om aanwezig te zijn, maar dit jaar ga ik er toch met gemengde gevoelens heen. Net als vorig jaar overigens.
Expositie
De Provada is namelijk hét evenement waar bedrijven hun beste beentje voorzetten en zich graag presenteren. Naar de markt, de opdrachtgevers, de concurrent, de potentiele klant. Een geweldig evenement, waar we de organisatoren en initiatiefnemers, van Kerkhoven jr. en sr. echt een compliment voor ondernemerschap mogen maken. Dat ze dit uit de grond hebben weten te stampen verdient respect, bij deze. Iedereen, maar dan ook iedereen is aanwezig. En het succes straalt van alle marktpartijen af. De champagne vloeit rijkelijk, ik verheug me al weer op de Oester meisjes en het bier is niet aan te slepen. Ik ben blij dat ik met de auto ga, anders waren de consequenties niet te overzien.
Showen
Want als u daar morgen rondloopt, zou het u kunnen ontgaan dat de Nederlandse vastgoedwereld klappen heeft gekregen en krijgt. Ik ben bang dat morgen we elkaar op de schouders slaan, we toasten op oude vriendschappen en nieuwe contacten, we de mond vol proppen en de intenties voor deals weer worden gesloten. Ik zie dan weer bij het teruglopen naar de parkeerplaats de collega’s met tassen vol gimmicks en gifts, als ware het de Libelle Stranddagen, naar de lease auto lopen. Is dat een oordeel? Nee. Ook ik drink een glas en neem een hap. Doorgaans neem ik geen gimmicks mee, ik vindt dat bij mijn functie niet passen. Alleen vorig jaar kon ik de voetbal bij Troostwijk niet vermijden, die was toch wel erg leuk voor de kids. Maar die heb ik nooit kunnen bemachtigen, dus daar kom ik qua ethiek goed weg.
Wrang
Vanwaar mijn gemengde gevoelens? Omdat ik weet dat dit niet de echte wereld is. Omdat ik weet dat er onder al deze glitter en glamour de echte werkelijkheid zit. Omdat ik vanmiddag net mijn debiteuren overleg heb gehad met mijn boekhouding. Dat is de realiteit van mijn achterban, de keiharde werkelijkheid van de onroerend goed markt aan de makelaars en taxateur zijde. En die houdt in dat wij blij zijn dat we eindelijk het aantal achterstallige debiteuren tot onder de €100.000 hebben kunnen brengen. Per lid staat men circa €125 in de min bij ons.
Feiten
Om op de Provada een stand neer te zetten van een beetje omvang, ben je snel circa €60.000 kwijt. En vanmiddag besprak ik de deplorabele financiële positie van een deel van mijn achterban. Nu, begin juni, hebben al 34 kantoren aangegeven te moeten sluiten. Na twee, drie jaar ploeteren zonder afdoende inkomsten, is de rek er uit. Ik heb ze wekelijks aan de lijn, gewaardeerde collega’s, stoere mannen en vrouwen, soms in tranen. De trots, het bedrijf, het moet worden gesloten. De schande, de naam die soms na twee generaties wordt bezoedeld, het wordt kei en keihard ervaren. Denk niet dat u de enige ben die het soms moeilijk heeft. Ik spreek ze allemaal op regio bijeenkomsten, bij overleg, bij vergaderingen, bij scholingen. En zijn ze allemaal succesvol en gaat het goed. Als de collega's in de buurt zijn, de concurrent. Druk druk druk en het lukt allemaal wel, ze doen het beter dan de rest. Maar uiteindelijk, als de factuur moet worden betaald, kom ik ze ook tegen. En dat doet pijn.
Tegenstrijdigheid
En woensdag ga ik in de RAI het glas vast heffen met een mogelijk interessante lead. Maar in mijn achterhoofd, in mijn gedachten heb ik dan wel de conversatie in het hoofd met een lid dat na 24 jaar lidmaatschap de tent moet sluiten en huilend verteld dat hij verdomme beëdigd is en zijn ogen uit z’n kop schaamt dat hij niet kan betalen. En mij de vraag stelt wat hij zijn kinderen moet vertellen? Dan wordt ik heel klein en heel stil.

Ed